Njerëzit me AIDS shpesh lidhen me organizatat të quajtura “ shtëpitë e miqve” (hospice). Këto nuk janë vende me shtretër e as lokale të përcaktuara. Ato më shumë janë? grupe njerëzish që përballen me një sëmundje vdekjeprurëse siç është AIDS dhe që duan të kenë kontrollin mbi jetën dhe mjekimin e tyre. Fjala hospice buron nga fjala latine “hospitium”, që do të thotë “shtëpi miqsh”. Në origjinë termi i referohet një strehëze për njerëzit që ktheheshin të sëmurë nga pelegrinazhet religjioze.
Doktorët, infermieret, këshilluesit dhe punonjësit socialë në këto “shtëpi miqsh” interesohen për të ndihmuar pacientët lidhur me mjekimin dhe trajtimin e tyre. Ata ofrojnë këshilla dhe mbështetje për të sëmurët. Tetëdhjetë përqind e shërbimeve ofrohen në shtëpinë e të sëmurit.
Familja dhe shokët është mirë të dinë për gjendjen.
Të infektuarit nuk e kanë të lehtë t’u thonë njerëzve më të dashur se janë HIV pozitiv. Fillimisht ata duhet t’u jenë përgjigjur këtyre pyetjeve:
Pse duhet t’ua tregoj?
Si do të reagojnë ata?
A do të më mbështesin ata në problemet që hap sëmundja për mua?
A duhet të shkoj tek doktori me ta, apo më mirë të shkojë vetëm dhe t’u tregojë atyre më vonë?
Sikur të reagojnë keq çfarë do të bëj?
Përgjigja për këto pyetje do t’i ndihmojë të eksplorojnë emocionet e tyre më parë se të bëhet biseda e rëndësishme dhe plot emocione me prindërit dhe shokët. Këshillohet të mbledhin sa më shumë materiale, pamflete, libra, broshura për HIV dhe AIDS. Këto materiale t’ua japin prindërve dhe shokëve që ata të kenë mundësi të lexojnë për sëmundjen. Kjo tregon se ata dëshirojnë që prindërit ta kuptojnë dhe ta pranojnë sëmundjen e tyre.
Duhet ta zgjedhin me kujdes vendin ku do t’ua thonë? këtë lajm miqve dhe familjes. A do të ishte më mirë t’ua thoshit individualisht, në grup të vogël, apo të gjithëve së bashku? Ky është vendimi i tyre dhe ata duhet të zgjedhin mënyrën që do të ndjehen më të lehtësuar dhe më pak të dërmuar. Po qe se këto vendime janë shumë të vështira të merren tani, le të kërkojnë ndihmën e një shoku ose këshilluesi që e di ç’ka ndodhur. Le të kërkojnë? këshilla në institucionet dhe organizatat që punojnë për HIV/AIDS dhe të kërkojnë? materiale, broshura e libra.
Më së fundi, duhet të jenë optimistë lidhur me reagimet e të afërmve. Duhet kohë që ata të çlirohen nga shoku që pësuan. Sa të vështirë e patën ata vetë ta pranonin lajmin se ishin? HIV- pozitiv? Po aq i vështirë është ky lajm edhe për shokët dhe familjen. Situata lehtësohet kur i sëmuri do të gjejë doktorin e mirë dhe trajtimin mjekësor të përshtatshëm.
